sábado, 29 de septiembre de 2012

¡Y el chocolate espeso!

La gent té por. Por de viure, de parlar, de comunicar i d'expressar-se. I a mi això m'aterroritza.
La societat està cohibida i cada múscul del seu organisme està contragut fent així que l'exercici d'agafar aire sigui una tasca complicada. Tenim por. Por de donar un pas en fals, por d'estar equivocats i por de tenir raó. Sí, teniu raó, l'odi ens mou, però també ens paralitza. No som cap circ de titelles inanimades, no portem una màscara neutra pels carrers i  encara no ens han ofegat les nostres pròpies paraules. Tenim la capacitat, el dret, la necessitat i el deure d'expressar-nos i dir la nostra. Una opinió no manipulada, no televisada i sobretot no remunerada.
"Para situaciones desesperadas, medidas desesperadas".
No sé si juntos o separados, con un idioma universal o nacional, pero con cada barba de titiritero haría una empanada; de chocolate, vainilla o queso fresco. A veces me siento un poco Miss Lovett. Lovett de amor, claro, y el miedo no habla mi idioma. Ni el teu ni el meu. En compte de pals, forjes i falç agafem tisores i tallem aquests putos fils invisibles que ens lliguen a un nosequé ,al cual li diuen futur, cada cop més incert.

Avui parlaré, besaré, ploraré, expressaré i em comunicaré amb tots quells que us donin un 21% del seu sopar diari per venir a veure'm i voler tenir una miqueta menys se por.

lunes, 17 de septiembre de 2012

Científicamente incorrecto

Quiero ser mi propio conejillo de índias y que mi casa sea un laboratorio blanco con olor a desinfectante.
Frío y calculador, te suena?  Voy a experimentar conmigo, con mi cuerpo. Desde lo visible y palpalble, hasta lo más inhospito y tabú. Es peligroso dicen, puedes volver a caer, romperte en mil pedazos y empezar de nuevo la búsqueda y captura de cada uno de ellos. Pero yo confío en la ciéncia, voy a ser el mejor ratoncito de todos. Es un juego con el tablero abriéndome paso entre las nubes o a ras de suelo diciendo adiós con una mano.Sigo queriendo experimentar con bisturí, pero esta vez sin probeta, y ver si la combustión natural de dos cuerpos ,aparentemente inertes ,pero desgranados por las horas y la distáncia saca humo, un suspiro o una explosión. Confío, pero no del todo, así siempre es más divertido. Nos permitimos el beneficio de la duda.
Me debo esta prueba, esta investigación, este delírio adolescente con doble de café y sin hielo, sin anestésia. Mi sistema nervioso, mis órganos, incluso mi integridad están en juego, están alerta.
Los pelos de punta, las pupilas dilatadasm el aliento seco... Decir hola y adiós en una sílaba a un desconocido bien cercano.
- Y tu quién eres?
No me doy miedo. Esa expresión la conozco y mi diafragma, que ha subido al nivel de la mírada, también.
Cara a cara y Siempre fuertes.

jueves, 13 de septiembre de 2012

Somnolencias aéreas


Tic tac , vuelve a empezar. tic tac tic.. tac!

"Tejidos utilizados expresamente para volar. Ligero, fresco, fugaz, eólico, limpio, nostálgico..... Como un niño corriendo entre sabanas. Sabanas que se antojan kilométricas, de un inocente blanco virginal bajo los guiños del sol, atento. Sigue corriendo tocando las sabanas divertidas que se rien con él ya que el tiempo no existe, no tiene minutos, ni horas en punto, solo tiene olor a pompas de jabón, a infancia. Una de las sabanas le abre el paso a una chica que entra en la escena con total fluidez y con el pelo suelto, con olor a melón. También se mueve. Su vestido se moldea al ritmo que el marca el viento confundiéndose con ese decorado de sabanas bailarinas. El sol se acerca, solo él es testigo. Se ven. Ya se habían sentido antes pero ahora la intuición se ha convertido en ojos penetrantes,pupilas dilatadas, pecas en las mejillas sonrojadas, sudor en la frente, ya no es una niña. El, impregnado de esa imagen, ya no estaba ahí. Se había filtrado por sus ojos cayendo en picado desde la pupila con ecos de fondo hasta desembocar en el iris. Olas turquesa subiendo y bajando por encima suyo, profundidad en todos los sentidos, cielo en calma pero mar agitado, feliz, enérgico, apocalíptico y ... ella otra vez! Echan a correr, uno a cada lado. Batería de fondo y un bajo que se mete en las entrañas exprimiendo hasta la última pompa de jabón, hasta la última piruleta de pitufo,y hasta el último 'quien me quiere más' . Corren, corren , corren y esas sabanas que se interponen en su camino, haciéndoles confundir el suelo con ese blanco puro, molesto, falso,entrometido, que se cruzaba con ellos cuando lo que querían era morder, arañar, romperse un dedo, gritar 'Me cago en Dios' en medio de la misa de los domingos, clavarse agujas en los pies y arrancarlas de cuajo, sangrar, doler. Rabia, fuerza, odio, tensión, asco y choque frontal.......... Las dos corrientes eléctricas se fundieron en una sola en un tic, y en el tac la respiración empezó a ralentizarse poc a poc... Se tocaron con la punta del dedo produciendo un calambre de serenidad. El sol aún estaba ahí, expectante y a la vez partícipe. Les dio más calor, un poquito más. Empezaron a investigarse, en silencio, la yema del dedo se convirtió en la palma de la mano y en los rayos del sol. Se estaban presentando. A ellos y al otro, ya no eran niños. Cada caricia era piano, suave, acústico, piel erizada y una pequeña sonrisa. Ya se conocían."

Ya no os puedo contar más. Lo poético de un momento es que acaba, o cambia o evoluciona o desaparece. Que qué pasó? Pues... la vida.



Tic. Imagina.Tac.



Las sabanas seguían ondeando, seguían oliendo a jabón y a nostalgia.

lunes, 3 de septiembre de 2012

Fugitivo


Me siento como la típica yankee deprimida  delante del televisor viendo programas del corazón . En mis manos tengo la tarrina de helado más grande del supermercado  con sabor a nueces de macadamia y chocolate, como no . En pijama, coleta, los ojos llorosos y gafas de pasta que los disimulan.  Yo soy esa chica  a la europea . Con cereales de chocolate, dos cervezas en el cuerpo, bastante humo,  una pizca de orgullo ,las teclas del ordenador acariciándome las yemas de los dedos  y muchas preguntas sin responder.

“En vez de barreras, tu tienes tanques, uno dentro del otro “

¿ Y porque? Mi piel se eriza como la de cualquier otro y mi columna se arquea por muy torcida que esté.  Todo eso pasa, pero sentir, no siento. O eso dicen. O eso me creo. Amor huyó a un país muy lejano, con personas muy lejanas que hablan otro idioma y que le merecen más que yo.  Yo ya lo gasté… o malgasté. Ya tuve mi turno, aunque quiero volver a jugar. Quiero sentir hasta que me explote el pecho y llorar de lo mucho que te quiero. Te quiero querer, pero no sé. Quiero quererte tanto como tu a mi y echarte carreras. Gana el primero que llegue al mar. Igual si que me toca tirar, pero no sé que carta mover, que carta tirar ,ni con cual quedarme. Me quedo quieta, inmóvil, paralizada y con tu boca en la mía. Tiene olor, y sabor. La reconozco. ¿Y? Sigo sin identificar  ninguna señal de aquello que me abandonó hace muchos años. Ni rastro de lo que recuerdo de él. No me da pistas, ni trampas, ni ningún tipo de sueño revelador que me explique cuando aflorará ni que día saldrá de su escondite de cristal. Quizás está por aquí y se protege entre mi pelo y debajo de mi piel siendo la encargada de mis cosquillas y sonrisas. A ver cuando los de arriba y los de abajo nos podemos de acuerdo... Razón y mi fugitivo corazón. Estoy atenta a tus cambios, mantenme informada de cuantos tanques se han retirado hoy, que pondré un clavel en su lugar marcando así el territorio conquistado. Llega hasta el estanque con los dos patos, fúmate un cigarro y déjate… Déjame llevar.

Mi pendiente.



Benjamin Lacombe



http://www.youtube.com/watch?v=Mio1d9UaWjI