lunes, 6 de enero de 2014

Vintage, delirante y desordenado.



3,2,1...



"Solo sueños son, son  señales,  sonidos, semáforos en ámbar… Relación de conceptos.
 ¿El ying yang es la parte equitativa entre el bien y el mal? Si el negro sobrepasa el blanco, castigo y viceversa. Si ando bajo tierra con una sonrisa sin chinchetas, le doy una moneda a un violinista entregado y solo contengo la respiración cinco veces al día, para que la balanza este equilibrada y todo siga bien tengo que recibir a cambio; un par de pesadillas, un gramo de inquietud y una húmeda celda, escenario del juego de las moscas.  Ahora entiendo porque la gente odia los domingos, los domingos dan nauseas… "


 --


"Tengo muchas cosas que contarte. La vida ha pasado sin ti. La tierra ha seguido girando alrededor del Sol y la Luna, sin ti. 
Tengo historias que contarte y canciones que cantarte. ¿Y tú, me susurrarás “The show must go on” antes de irme a dormir y desaparecerás? Como siempre he querido, y tú nunca me has concedido. Creo que ha llegado la hora de dejarme elegir entre  arsénico y cianuro. Ya no eres nadie aquí. Tu nombre sigue apareciendo a modo de etapa de aprendizaje, de un ciclo superior de extrarradio y de mis “yo nunca”.
Demasiada casualidad. Parpadeas a contratiempo. Me vas y me vienes. Te vas. Y no, no te iré a buscar.
*
Con tiempo, distancia y perspectiva siento contradecirte a ti y a la narradora, pero no. No tengo muchas cosas que contarte, ni siquiera unas pocas. No tengo nada que contarte.
Yo no lo siento."


--


"iniciativa.
Per tu, per mi, per nosaltres...

Cal un pas. Un peu amb una cama o un dit amb una mà; i l’anhel . L’anhel que s’allarga, des de les extremitats fins a l’infinit, fins a sortir del propi cos per expandir-se per l’espai, trencant parets, barreres i conceptes d’espai/temps. Creix més de pressa que el pensament ,creix a un ritme intern, al ritme del batec i de l’impuls.
Cal  només un pas , un pas o una empenta... i s’allarga.
No s’atura mai encara que vulguis. Encara que contraguessis tots els músculs del cos fins arribar a l’asfixia, encara que la porositat de la teva pell jugués a fet i a amagar amb la teva confiança i ,encara que no ho creguis, continua creixent .

Només  un bocí si us plau. El puntet de la i."



Yuko Shimizu- Into the water



No hay comentarios:

Publicar un comentario